Bieszczady w ciągu ostatnich kilkunastu lat stały się niezwykle popularnym miejscem na mapie turystycznej Polski. Świadczyć może o tym chociażby fakt, że jeszcze pięć lat temu jedyny i najbliższy bankomat znajdował się w Ustrzykach Dolnych, oddalonych od popularnych szlaków turystycznych o co najmniej 20 km.
Od południowego – wschodu polską granicę zamyka jeden z najpiękniejszych krajobrazów Europy, zachodnia część Beskidów Wschodnich, czyli Bieszczady. Przez dziesiątki lat uznawane za jeden z najbardziej dzikich terenów Polski, gdzie nieokiełznana przyroda długo była jedynym właścicielem tego obszaru. Bieszczady w ciągu ostatnich kilkunastu lat stały się niezwykle popularnym miejscem na mapie turystycznej Polski. Świadczyć może o tym chociażby fakt, że jeszcze pięć lat temu jedyny i najbliższy bankomat znajdował się w Ustrzykach Dolnych, oddalonych od popularnych szlaków turystycznych o co najmniej 20 km. Dziś dostęp do usług bankowych jest znacznie łatwiejszy w tym regionie. Znajdziemy tutaj niezwykle szeroką ofertę turystyczną, od wędrówek górskich, żeglowania po Solinie, rejsów statkami, zwiedzania obiektów historycznych, po jazdę na nartach zimą.
Bieszczady Zachodnie, które leżą po polskiej stronie zwykło nazywać się po prostu Bieszczadami, jednak rozciągają się one także po stronie słowackiej i ukraińskiej, gdzie leży także ich wschodnia część. Wśród polskiej części znajduje się Pasmo Graniczne, Łopiennika i Durnej oraz najbardziej popularne Pasmo Połonin, które jest najwyższe i obejmuje Połoninę Wetlińską, Caryńską, Bukowe Berdo, gniazdo Tarnicy i Połoninę Bukowską.

Trasy turystyczne
Bieszczady są stosunkowo niskimi górami, jednakże każdorazowe wyjście i zejście zajmuje zazwyczaj cały dzień. Większość tras można określić jako średnio-trudne, tylko co niektóre wymagają od turystów wcześniejszego doświadczenia górskiego. Najczęściej uczęszczanym szlakiem jest Cisna – Smerek (17 km), który prowadzi przez kilka tysięczników i jest stosunkowo łatwą trasą. Cała trasa należy do tzw. Głównego Szlaku Beskidzkiego, który biegnie od Ustronia w Beskidzie Śląskim aż do Wołosatego w Bieszczadach. Do Cisnej możemy dotrzeć własnym środkiem transportu, autobusem lub busem, bez trudu znajdziemy tam także nocleg. Z Cisnej wychodzimy na Jasło (1153 m n.p.m.), zwane Wielkim Jasłem, które jest najwyższym szczytem na trasie do Smereka. Zbocza góry pokryte są buczyną karpacką i lasami, gdzie jest wiele starodrzewów. W szczytowej części jest wiele polan, z których roztaczają się piękne widoki, także na Słowację. Schodząc ze szlaku, w rejonie tym można spotkać wiele dzikich zwierząt, m. in. wilki, niedźwiedzie i rysie. Następnie znajdziemy się na Okrągliku sąsiadującym z granicą słowacką. Udając się na wschód bocznym grzbietem wejdziemy na Fereczatę (1102 m n.p.m.), z której trafimy do doliny Smereka. Schodząc południowym stokiem trafimy na liczne potoki. We wsi Smerek znajduje się nieduża baza noclegowa oraz połączenia autobusowe.
Najwyższym i najwybitniejszym szczytem Bieszczad jest Tarnica (1346 m n.p.m.), która jest zaliczana do Korony Gór Polskich. Na Tarnicę możemy dostać się kilkoma szlakami: z Ustrzyk Górnych, Wołosatego lub Bukowego Berdo. Przejście trasy Ustrzyki Górne – Przełęcz pod Tarnicą zajmuje w jedną stronę ok. 3,5 h (bez przerw). Do Ustrzyk możemy dojechać autobusem, gdzie od schroniska wiedzie czerwony szlak na Szeroki Wierch (1315 m n.p.m.), który otoczony jest dolinami. Z Szerokiego Wierchu trafimy na łącznik szlaków, z którego żółtym szlakiem wejdziemy na Tarnicę. Nazwa szczytu pochodzi z języka rumuńskiego „tarnita”, co oznacza siodło, od strony Wołowatego, Tarnica swym kształtem rzeczywiście przypomina siodło. Na grzbietach góry są złomowiska skalne oraz resztki okopów wojennych z II wojny światowej. Jednakże z Przełęczy pod Tarnicą możemy dojść również do Przełęczy Goprowskiej, gdzie w okresie letnim ratownicy GOPRu mają rozbity namiot. Powrót możliwy jest tą samą drogą, bądź też udając się niebieskim szlakiem do Wołosatego, gdzie w okresie wakacji kursują autobusy.
Te dwie trasy, to tylko ułamek wszystkich możliwych pieszych tras, których w Bieszczadach jest kilkadziesiąt. Równie rozległe są górskie trasy dla rowerzystów. Tereny południowo-wschodniej Polski idealnie nadają się do jazdy rowerowej, bowiem przeważają tam równoległe i długie pasma górskie, gdzie jest znacznie mniej turystów aniżeli w Tatrach. Szczególnie warte polecenia są Bieszczady jesienią, kiedy wzniesienia toną we wszelkich odcieniach pomarańczy, żółci i brązu. Zazwyczaj wrzesień i październik są bardzo dobrą porą na górskie wędrówki, kiedy minął już największy sezon turystyczny, a w Bieszczadach jest nadal ciepło.

Jezioro Solińskie
Drugą turystyczną atrakcją tego regionu jest zbiornik soliński, który jest najbardziej pojemnym zbiornikiem retencyjnym w Polsce o powierzchni 22 km2. Jego linia brzegowa rozciąga się na ponad 156 km. Największymi ośrodkami turystycznymi położonymi nad zalewem jest Solina i uzdrowisko Polańczyk. W Solinie znajdziemy przystań dla statków spacerowych oraz miejsce uprawiania wszelkich sportów wodnych. Największym i zarazem najlepiej wyposażonym ośrodkiem wypoczynkowym w Solinie jest Wojskowy Zespół Wypoczynkowy „Jawor”, który posiada dużą bazę noclegową, wypożyczalnię sprzętu wodnego i sportowego, przystań żeglarską, port jachtowy i wyciąg narciarski. Na stoku masywu Jawora (742 m. n.p.m.) znajduje się nowe szybownisko lotniarskie, na lotniarzy czekają też inne bieszczadzkie szybowniska górskie w Weremieniu i w Bezmiechowej. W pobliżu Jeziora Solińskiego znajduje się także drugi mniejszy sztuczny zbiornik wodny, Jezioro Myczkowskie, który powstał jako część Zespołu Elektrowni Wodnych Solina-Myczkowice. Dla zwiedzających udostępniona jest zapora i elektrownia wodna, można zobaczyć halę produkcyjną elektrowni i galerie techniczne znajdujące się 5 metrów poniżej poziomu dna Jeziora Solińskiego.
Jak przyznaje Piotr Zielonacki z portalu TurIT.pl: „Równie ciekawym miejscem, jest niedaleko oddalony Polańczyk, w którym od prawie czterdziestu lat prowadzone jest leczenie uzdrowiskowe m.in. chorób układu oddechowego i moczowego. Od 1999 roku posiada on status uzdrowiska, które może pomieścić ponad 1200 kuracjuszy. W pobliskich odwiertach wydobywane są lecznicze wody wodorowęglanowo-chlorkowo-sodowo-bromkowe. Prócz funkcji uzdrowiskowej, miejscowość jest także dużym ośrodkiem wypoczynkowym nad zalewem solińskim z dużą bazą noclegową i przystaniami żeglarskimi”.